Bir arkadaşım mesaj atmış. Yeni nesil bir ‘Slm’ yazmış. Ondan önce bir başka arkadaşım numarasının değiştiğini ve yeni numarasını yazmış. Eee sen hep yazmış mışmış muşmuş diye anlatıyorsun hayırdır?? Ee ben daha yeni gördüm mesajlarını da, ondan kaynaklansa gerek o ‘muş muş’lar. Genelde telefonum evdeyken kapalı oluyor. Biliyorum bundan arkadaşlarım şikayetçi, fakat ne yapayım sinir oluyorum. Telefon açıkken mesaj atıp hal hatır soran yok, kapalı oluncada arayan soran, niye telefonun kapalı diyen diyene..
O ilk ‘Slm’ yazan arkadaşımı, 4 yıldır görmedim. Yani ilkokulu bitirip, kapandığından, ailesi okuldan aldığından beri, onu hiç görmedim. İlkokulda 8 yıl beraberdik oysa. Ve en iyi arkadaşım, dostumdu. Hatta bizi birbirimize benzetip “siz kardeş misiniz” diye sorup duruyorlardı. Facebook’ta bir mesajı sonrası tekrar iletişime geçmeye çalıştık amma lakin; ondan ayrılınca ilk yıl lisede onu ne kadar çok aradım bilemezsiniz. Zaten bizim okuldan kimse bu liseyi seçmemişti. Öğrencilerin hepsi dışarıdan gelmeydi. Dolayısıyla kimseyi tanımıyordum. Bolca yalnızlık.. Ahh öğretmenleri zaten hiç sormayın. Sabah ve öğlen sıralarda hani hocalar konuşma yapar ya, bizimkiler saydırıyordu, “Aptal heriflerrr, geri zekalı, hayt,höyt”.. Okulda kız sayısı az olduğundan olsa gerek.
Hımm ee kadın öğretmende mi yoktu? Vardıı, ama tabii onları kim takar.. Zaten çocuklar delirtince onlardan da duymak mümkün, bu kelimeleri.
Öğretmenlerden duyunca küfürleri, okulda mıyım? Tımarhanede miyim? diye sormuştum kendime. Tırsmıştım.. Hayır, gerçekten çok tuhaf gelmişti öğrencilerin birbirlerine zarar verircesine aptalca şakalaşmaları, hocaların vurdum duymaz tavrı vs…
Zaten ilk sene tırsak bir şekilde girmişim sınıfa bide en arka sıraya yanımda ‘iri’cene bir öğrenciyle oturmak zorunda kalmıştım. Yanına oturduktan 3 gün sonra öğrenmiştim ismini. Yani o kadar sus pus geçmişti ilk yıl.. Dediğim gibi bolca yalnızlık.
Evet işte ben bunları ve çok daha fazlasını yaşarken, hep birlikte olacağımıza, ayrılmayacağımıza dair söz verdiğimizi unutmadım, o dostumla. Onu çok özledim ama hiç bir haber alamadım ondan. Rüyalarımda gördüm, yine eskisi gibiydik. Ama sadece rüyalarımda.. Ve ben artık inanmıyorum. Ne o, ne de ben eskisi gibiyiz. Artık hiç bir zaman eskisi gibi olamıyacağımızı anladım. Artık onu görmek istediğimden emin değilim. Üzgünüm…
Hoşça kalın…
Yalnızlık bu zamanda çok zor, insanın dertleşebileceği, sarılıp ağlayabileceği, kötü zamanda yanına koşacak bir dostu bir arkadaşı mutlaka olmalı, ben arkadaşlarımın değeri her zaman bilirim tabi çok seçiciyimdir bu konuda.